“ผมกำลังรอ…ของขวัญของผมอยู่” เป็นเรื่องที่หยิบเหตุการณ์ปัญหาสังคมปัจจุบันมานำเสนอได้ดี การผูกเรื่องทำได้กลมกลึน ตัวละครแต่ละตัวก็เขียนได้อย่างมีอารมณ์ สามารถโน้มน้าวให้ผู้อ่านมีความรู้สึกร่วมและคล้อยตามไปกับตัวละครเป็นเรื่องของ เก่ง เด็กในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ตลอดเวลาเฝ้าแต่รอ “ของขวัญที่มีชีวิต” ผ่านประตูสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าเข้ามาในทุกวันเด็ก และเกสร เด็กนักเรียนที่ท้องและดลอดลูกในวัยเรียน ได้นำลูกไป
ทิ้งในกองขยะโดยยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าลูกเป็นหญิงหรือชาย เมื่อเวลาล่วงเลยก็มา ตามหาลูกโดยวิธีตรวจ DNA สุดท้ายก็พบว่าเก่งคือลูกของตัวเอง และเก่งก็พบแม่ในวันเด็กเป็น “ของขวัญที่มีชีวิต” ที่ตัวเองรอคอยมานาน